Η Διαμεσολάβηση ως Υποχρεωτικό Προστάδιο στο Διαζύγιο

Η ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗ ΩΣ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ ΠΡΟΣΤΑΔΙΟ ΣΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ

 Αλέξια Στουραΐτη

Διαπιστευμένη Διαμεσολαβήτρια – Δικηγόρος

Συντονίστρια Επανορθωτικών Κύκλων

Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας – Ψυχοδραματίστρια

www.restorative.gr

Σε μια δύσκολη φάση για τις ισορροπίες της οικογένειας, εκείνη του διαζυγίου, κάθε γονιός θέλει να φροντίσει για το καλό των παιδιών. Οι εντάσεις που είναι παρούσες στη σχέση του πρώην ζευγαριού ήδη πριν από την απόφαση του χωρισμού, συχνά δυσχεραίνουν ακόμη περισσότερο τη μεταξυ τους επικοινωνία αναφορικά με τα ζητήματα που πρέπει να επιλυθούν με το διαζύγιο. Και φυσικά, όσο κι αν προσπαθούν οι πρώην σύντροφοι, είναι πολύ δύσκολο να ξεπεράσουν τις εντάσεις αυτές και να συμφωνήσουν στα νέα ζητήματα – αφού, αν μπορούσαν, προφανώς το ζευγάρι θα τις είχε επιλύσει και δεν θα χρειαζόταν καν να προχωρήσει στον χωρισμό. Οι διαφορετικές ανάγκες και οπτικές των πρώην συντρόφων είναι αυτές που είναι, είναι παρούσες, και στο εξής η συμπεριφορά καθενός από τους δύο θα οριστεί με βάση αυτές.

Όμως οι εντάσεις που έχουν προηγηθεί της απόφασης χωρισμού έχουν ήδη “γράψει” στα παιδιά, και συχνά τα έχουν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους και τα αποτελέσματα των εντάσεων αυτών. Μεγαλύτερη συναισθηματική ευαισθησία ή ευερεθιστότητα (κλάμματα ή/και ξεσπάσματα θυμού), απόσυρση και απομόνωση των παιδιων, αλλαγές στις διατροφικές τους συνήθειες, δυσκολίες στο σχολικό περιβάλλον, όλα αυτά μπορεί να είναι συνέπειες των εντάσεων που διαπιστώνονται στις οικογενειακές σχέσεις. Η πρόκληση του να στέκεται ένας γονιός επαρκώς για την κάλυψη των αναγκών του παιδιού του γιγαντώνεται με τα νέα δεδομένα, αφού οι συμπεριφορές αυτές δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο το ήδη δύσκολο έργο του/της, και μάλιστα σε μια εποχή που και οι δικές του/της προσωπικές ισορροπίες είναι εύθραυστες λόγω του χωρισμού.

Αντίθετα από ό,τι πιστεύεται, το διαζύγιο είναι μια χρονοβόρα διαδικασία, όχι μόνο γιατί τα δικαστήρια έχουν πολλές υποθέσεις που εκκρεμοδικούν, αλλά και γιατί οι δικαστικές διαμάχες κάθε τόσο αλλάζουν αίτημα και συνεχίζονται για χρόνια, βαθαίνοντας τη ρήξη στις σχέσεις των γονέων όχι μόνο μεταξύ τους, αλλά και με τα παιδιά τους. Έρευνα της Melissa Sturge-Apple στο Πανεπιστήμιο του Ρότσεστερ έχει δείξει ότι η συναισθηματική απόσταση των γονιών συχνά επιφέρει συναισθηματική απόσταση και από τα παιδιά – και ότι αυτό ισχύει κυρίως για τη σχέση των παιδιών με τον πατέρα τους. Αυτό δεν θα πρέπει να είναι αποτρεπτικό για τον χωρισμό του ζευγαριού, αλλά ενθαρρυντικό για την εξεύρεση τρόπων αποτελεσματικής επικοινωνίας και ουσιασικής επίλυσης (όχι σύγκρουσης) των θεμάτων που χρειάζεται να ρυθμιστούν στις μεταξύ τους σχέσεις. Ώστε, με την ουσιαστική αυτή επικοινωνία, η συναισθηματική απόσταση να είναι τόση, και μόνο τόση, όση χρειάζεται για τον χωρισμό από την ερωτική σχέση, και να μην επεκτείνεται στη σχέση των πρώην συντρόφων ως γονέων.

Η δε απόσταση από τον ένα γονέα (συνήθως τον πατέρα) μετά το χωρισμό, που δυστυχώς είναι το μοντέλο το οποίο συνήθως καταλήγουν να εφαρμόζουν οι γονείς μετά από κάποια χρόνια προσπαθειών για την εξεύρεση λύσεων και συνεχών απογοητεύσεων, αφήνει ένα κενό που το παιδί ανάλογα και με την ηλικία του, ίσως δεν μπορεί ακριβώς να προσδιορίσει, και συμβάλει στη δημιουργία ανασφαλούς συναισθηματικού δεσμού (ο οποίος, ας σημειωθεί, έχει αποδειχθεί ότι μπορεί να “ταξιδέψει” σε τρεις γενιές – Hautamaki, 2010).

 Η υποχρεωτικότητα της Διαμεσολάβησης

 Πλέον τα συναινετικά διαζύγια εκδίδονται από Συμβολαιογράφο, χωρίς να χρειάζεται η πολύμηνη αναμονή της δικασίμου. Απαιτείται όμως η κατάθεση ιδιωτικού συμφωνητικού με το οποίο να ρυθμίζονται θέματα σχετικά με τα παιδιά και την περιουσία. Επίσης, με το Ν. 4512/2018, η Διαμεσολάβηση ορίζεται ως υποχρεωτικό προστάδιο της εισαγωγής σε δίκη στις οικογενειακές υποθέσεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι αναγκαστικό να επιλυθούν τα ζητήματα μέσω Διαμεσολάβησης, αλλά ότι χρειάζεται να υπάρξει τουλάχιστον προσπάθεια ανεύρεσης μιας κοινά αποδεκτής λύσης πριν από την άσκηση αγωγής.

 Η Διαμεσολάβηση δεν είναι ένας εξωδικαστικός συμβιβασμός, αλλά η διερεύνηση της δυνατότητας δημιουργίας κοινού εδάφους χωρίς την αίσθηση του συμβιβασμού σε κανένα από τα δύο μέρη. Είναι λοιπόν σαφές ότι σε περίπτωση επιτυχίας όχι μόνο σταματά το βάθεμα της ρήξης στις σχέσεις, αλλά δρα και επανορθωτικά σε αυτές. Ωστόσο, ακόμη και η ειλικρινής προπάθεια προς την επίλυση των διαφορών, έστω κι αν δεν σημειωθεί επιτυχία, έχει παρατηρηθεί ότι επιδρά θετικά στις σχέσεις και στη διάθεση των μερών για μελλοντική συνεργασία.

 Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη Διαμεσολάβηση και τη συμβολή της στη διαδικασία του διαζυγίου εδώ.

Facebooktwittergoogle_pluslinkedinmailFacebooktwittergoogle_pluslinkedinmail

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *